VHDG

De ​installatie ​Verticaal bestaat uit een menigte buitenproportioneel lange houten ladders die in de lucht zweven. De installatie is van veraf te zien, van dichtbij wordt je blik naar boven getrokken, je ziet een lijnenspel van verticale en horizontale lijnen. Als je als kijker om de installatie heen loopt lijkt het net of de ladders zelf bewegen door dit lijnenspel. Je kunt er onderdoor lopen, de ladders eindigen net buiten handbereik. Door het tegenlicht lijken de uiteinden van de ladders in de lucht te verdwijnen en hoger te reiken dan in werkelijkheid. Overdag zorgt fel zonlicht voor een lijnenspel van schaduwen op de grond. ‘s Nachts wordt de installatie verlicht met bouwlampen, die vanuit de constructie naar beneden schijnen, de lampen staan op een lager punt dan waar de ladders eindigen zodat het uiteinde van de ladders verdwijnt in het donker.

Art van Triest (1983) confronteert de kijker met een krachtige beeldtaal ontleend aan militarisme en de industrie. Voorwerpen die je door hun associatie met geweld en gevaar normaal gesproken liever vermijdt, worden door Van Triest met eigenzinnige humor en vakmanschap getransformeerd tot uitdagende objecten en installaties. In zijn werk verenigt Van Triest een industriële, rauwe uitstraling met het op poëtische wijze bevragen van maatschappelijke thema’s: het universele menselijk streven naar veiligheid, controle en zekerheid om angst te bezweren.